قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: دوشیفته ایستاده اند، از مرخصی ها چشم پوشی کرده اند، خِجِلِ عهد و عیال شده اند اما باز دست خالی، گوش به وعده مانده اند...! آگاه به این موضوع که بیکاری بیداد می کند...! دلخوش به اینکه فرجی خواهد شد...!

می دانیم یک طرفه به قاضی رفتن، بی معرفتی ست و هزارها واحد تولیدی این سالها نیمه راکد و تعطیل شده اند و مدیرانِ کارگاه ها و کارخانجات، تنگناها و دغدغه های جایگاه خودشان را دارند اما بخش اعظم جامعه، مخاطب قلم من است امروز... طبقه کارگر... آنان که مشکل تأمین معیشت و درمان دارند و زیر خط امنیت اقتصادی، زنده اند!

ماده ۲ و ۳ قانون کار را ورق می زنم و تعریف و تعهدات مشخص شده کارگر و کارفرما را در قبال هم مرور می کنم... وقتی به تکالیف کارفرما می رسم، بغض و لبخند توأمانی دارم... آنجا آمده؛ پرداخت حق السعی و سنوات، بیمه، تامین ایمنی کارگاه و حفظ سلامت کارگران به عهده صاحبکار است.

و ناخودآگاه یاد عزیزانی بیدار می شود در من که چرخ های توسعه کشور را هرروز می چرخانند اما دریغ از لمس یک اسکناس در ماه... انگار گاهی قانون و منطق، سرش نمی شود کارکردن! انگار رنجبر، دیگر مثل قدیم ها نان آور نیست! و جناب سعدی هم نمی دانست که گاهی نمی شود نان از عمل خویش خورد!

دیگر زیر پوست مقررات نمی روم. از استحقاق و تضییع ها نمی گویم! از کارگر و کارفرما که در قبال هم حق و حقوقی دارند که این سال ها متاسفانه مورد التفات واقع نمی شود!

از شرایط ناامن و بحرانی فعالانی که طبقه ضعیف ایرانی محسوب می شوند! قراردادهای موقت دارند و ماه هاست چشم براه همان دستمزدِ زیر خط عدالت شان هستند!

از سرمایه های انسانی نجیبی که با وجود تنگناهای معیشتی، نبود تشکل های کارگری، حقوق کوچک و تورم بزرگ - هنوز مومن اند - که کار عبادت و جهاد است.

در محاصره کلمات پُرمعنایی چون کارگر، دسترنج، اُجرت، اِمرار معاش، کارگری جاخوش می کنم وغرق این جهانِ سیاه و سفید، مطالبه شان را پُررنگ تر می نویسم؛ عدالت و انصاف!

و امیدوار می مانم به گفته وزیر کار و رفاه اجتماعی که عنوان می دارد حل مشکلات جامعه کارگری، اولویت دولت است.